پروبیوتیکها، پریبیوتیکها و سینبیوتیکها در بیماران دیالیز
مقدمه:
بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه (CKD) و تحت درمان با دیالیز، به دلیل تغییر در میکروبیوم روده و کاهش عملکرد سد روده‌ای، در معرض افزایش التهاب و تولید سموم اورمیک قرار دارند. این تغییرات میتوانند منجر به بدتر شدن وضعیت بالینی بیماران شوند. مطالعات اخیر نشان دادهاند که پروبیوتیکها، پریبیوتیکها و سینبیوتیکها میتوانند نقش مؤثری در کاهش التهاب و بهبود سلامت بیماران دیالیزی ایفا کنند. در این مقاله، یافته‌های جدید در مورد تأثیر این مکمل‌های غذایی بر بیماران دیالیزی بررسی شده است.
پروبیوتیک، پریبیوتیک و سینبیوتیک چیست؟
پروبیوتیکها:
میکروارگانیسم‌های زنده‌ای هستند که مصرف آن‌ها موجب بهبود سلامت روده و افزایش جذب مواد مغذی میشود. این باکتری‌های مفید در تنظیم فلور طبیعی روده نقش مهمی دارند.
پریبیوتیکها:
ترکیبات غذایی غیرقابل هضم هستند که رشد و فعالیت باکتری‌های مفید روده را افزایش می‌دهند و موجب بهبود تعادل میکروبیوم روده می‌شوند.
سینبیوتیکها:
ترکیبی از پروبیوتیکها و پریبیوتیکها هستند که موجب بهبود عملکرد سیستم گوارشی و تنظیم بالانس میکروبی در روده می‌شوند.
چرا بیماران دیالیزی به این مکملها نیاز دارند؟
دیالیز نمی‌تواند تمامی سموم اورمیک و عوامل التهابی را به‌طور کامل حذف کند. همچنین، مطالعات نشان دادهاند که بیماران دیالیزی به دلیل اختلال در میکروبیوم روده، بیشتر در معرض التهاب و تولید سموم نفروتوکسیک قرار دارند. این سموم میتوانند از طریق مسیرهای مختلف منجر به پیشرفت بیماری شوند. دیالیز به خودی خود باعث تغییر در ترکیب میکروبیوم روده و یکپارچگی سد روده‌ای میشود که این امر بر وضعیت بیماران تأثیر منفی دارد.
نتایج مطالعات اخیر
مطالعه‌ای که در دانشگاه پارما، دانشگاه باری آلدومورو و دانشگاه علوم کشاورزی و پزشکی کلوژ انجام شده و در 4 آوریل 2024 منتشر شده است، برای اولین بار تأثیر پروبیوتیکها، پریبیوتیکها و سینبیوتیکها را در بیماران ESRD تحت درمان با همودیالیز (HD) مورد بررسی قرار داده است.
مهم‌ترین نتایج این تحقیق عبارتند از:
1.پریبیوتیکها و سینبیوتیکها تأثیر بیشتری در کاهش عوامل التهابی دارند.
2.پریبیوتیکها موجب کاهش اینترلوکین ۶ (IL-6) و فاکتور نکروز توموری آلفا (TNF-α) می‌شوند.
3.سینبیوتیکها باعث کاهش CRP و اندوتوکسین‌ها می‌شوند که نشانگر کاهش التهاب سیستمیک است.
4.پریبیوتیکها میزان سموم اورمیک مانند ایندوکسیل سولفات، مالون دی‌آلدئید و BUN را کاهش می‌دهند.
5.پریبیوتیکها بیشترین تأثیر را در بهبود علائم گوارشی بیماران دیالیزی دارند.
6.در بیماران دیالیزی که به هر دلیلی آنتی‌بیوتیک مصرف می‌کنند، مصرف مکمل‌های پروبیوتیک، پریبیوتیک و سینبیوتیک ضروری است.
نتیجه‌گیری
نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که استفاده از پروبیوتیکها، پریبیوتیکها و سینبیوتیکها می‌تواند در بهبود وضعیت بیماران دیالیزی مؤثر باشد. این مکملها علاوه بر کاهش التهاب و بهبود عملکرد سیستم ایمنی، میتوانند در کاهش سموم اورمیک و بهبود علائم گوارشی نیز نقش مهمی ایفا کنند. با توجه به اینکه بیماران دیالیزی اغلب دچار مشکلات گوارشی و التهاب مزمن هستند، استفاده از این مکملها می‌تواند کیفیت زندگی آن‌ها را بهبود بخشد.
منبع:
آیا مصرف پروبیوتیکها برای همه بیماران دیالیزی توصیه میشود؟
کدام نوع مکمل (پروبیوتیک، پریبیوتیک یا سینبیوتیک) بیشترین تأثیر را دارد؟
آیا مصرف این مکملها عوارضی دارد؟
چه مدت طول میکشد تا اثرات این مکملها در بیماران دیالیزی مشاهده شود؟
آیا این مکملها میتوانند جایگزین دیالیز شوند؟
.jpeg&w=3840&q=75 "الهام نیاستی")
