استرس و فرسودگی شغلی بالاتر در زنان شاغل در سیستم های بهداشتی- درمانی

مقدمه:

بر اساس مقاله منتشر شده در Global Advances in Integrative Medicine and Health، زنان در مشاغل پزشکی، به طور قابل توجهی سطوح بالاتری از استرس و فرسودگی شغلی را در مقایسه با مردان تجربه می کنند.
بسیاری از افراد گمان می کنند که در سال 2024 با زنان و مردان به طور مساوی رفتار خواهد شد، اما این تفکر هنوز در همه موارد کاملاً صادق نیست. تبعیض ناخودآگاه و حتی آگاهانه علیه زنان ( مانند اینکه چگونه یک خانم هنگام اسکراب بیمار، اغلب پرستار فرض می شود، در حالی که یک مرد پزشک فرض می شود) با انتظارات اجتماعی و شخصی متفاوت همراه است. کار بدون دستمزد زنان در خانه نیز خطر استرس مضر و فرسودگی شغلی را افزایش میدهد.

نحوه مطالعه:

بر اساس این مقاله، نیروی کار مراقبت های بهداشتی و درمانی که عمدتا شامل زنان است، در معرض خطر بیشتری برای استرس زیان آور و فرسودگی شغلی هستند. در این مطالعه سعی شده است که بررسی کنند آیا زنان به‌ طور متفاوتی تحت تأثیر قرار می‌ گیرند و چه مداخلاتی ممکن است برای این جمعیت مفیدتر باشد. محققان به دنبال بررسی تعریف رفاه، ابزارهای مورد استفاده برای اندازه‌ گیری آن و همبستگی بین عوامل حرفه‌ای و شخصی (کیفیت زندگی، استرس، فرسودگی شغلی، تاب‌آوری و تندرستی) بر اساس جنسیت که بر رفاه و آسایش زنان در پزشکی تأثیرگذار است، هستند.

جمعیت مطالعه:

این بررسی شامل 71 مطالعه منتشر شده در 26 کشور بین سال‌های 1979 تا 2022 بود که زنان متخصص مراقبت‌های بهداشتی- درمانی، از جمله پرستاران، پزشکان، مدد کاران اجتماعی بالینی و ارائه‌ دهندگان سلامت روان را شامل می شد.همه گیری COVID-19 مشکل فزاینده فرسودگی شغلی را در میان متخصصان مراقبتهای بهداشتی و درمانی آشکار و بزرگ‌ تر کرد.

عوامل کلیدی کمک کننده:

نتایج نشان داد چندین عامل کلیدی در شیوع بیشتر نارضایتی شغلی، آشفتگی عاطفی و عدم تعادل میان کار و زندگی نقش دارند. محققان دریافتند که تنها 10 درصد از ابزارهای ارزیابی مورد استفاده در مطالعه (امید، خوش بینی، انعطاف پذیری، خود باوری، عزت نفس ) و ویژگی‌های فردی (تعادل مثبت میان کار و زندگی، رشد فردی و حرفه ای، حمایت های اجتماعی، مذهب و معنویات و داشتن هدف) را اندازه‌گیری می‌کنند.

نتایج:

تقریباً 25% از مطالعات، ارتباط معکوس میان تعادل کار و زندگی و احساس رفاه کلی در میان زنان را نشان دادند. نتایج همچنین نشان داد که تقریباً 25% از نظرسنجی ها، شرایط کاری نامطلوب و استقلال حرفه‌ای محدود را به عنوان عوامل موثر برای زنان با فرسودگی شغلی بیشتر در مقایسه با مردان، بیان می کنند. شایان ذکر است، 22% از مطالعات ارتباط بین رضایت نسبی و کاهش میزان فرسودگی شغلی در محیط کار حمایتگر و برنامه‌ شغلی انعطاف‌پذیر در زمان های مورد نیاز مانند بارداری و مراقبت از کودک و .... را نشان می دهد. در 21% از مطالعات، ارتباط بین رفاه و روابط شخصی در محل کار را موثر می دانند. محققان همچنین دریافتند که 16% از مطالعات مواردی مانند دستمزد ناعادلانه برای کار برابر، امتناع از به رسمیت شناختن پزشکان زن و فرصت های کمتر برای پیشرفت حرفه ای زنان را به عنوان یک عامل مهم مشکلات روحی و روانی در میان زنان شاغل را موثر می دانند. تنها 15% از مطالعات، ارتباط مثبت بین رفاه درزندگی، تغذیه مناسب، ورزش و خواب کافی را نشان دادند.
این مطالعات نشان می دهد که مداخلاتی در تغییر سبک زندگی مانند یوگا، دعا و نیایش، مدیتیشن، رژیم غذایی متعادل و خواب کافی و با کیفیت می‌تواند خستگی ، استرس و فرسودگی شغلی را کاهش دهد.

نتیجه گیری:

برای اینکه بدانیم چگونه می توان زندگی را به شیوه ای درست مدیریت نمود تا زنان شاغل در عرصه بهداشت و درمان از رفاه بیشتری برخوردار شده و فرسودگی شغلی کمتری را تجربه کنند، هنوز به تحقیقات بیشتری نیاز است. در اینگونه مطالعات می خواهیم شکوفایی و سرزندگی شغلی زنان شاغل را شاهد باشیم.