راهنمای کامل مهارت‌ ارتباطی پرستاران: کلید موفقیت در مراقبت از بیمار (بخش اول)

مقدمه:

این راهنما برای کمک به پرستاران و سایر مراقبین سلامت گردآوری شده است تا بینش و درک بهتری نسبت به میزان اهمیت ارتباطات موثر، به دست آورند. مطالب این راهنما فقط برای اهداف عمومی و آموزشی تهیه شده است. این راهنما جایگزینی برای سایر دستورالعمل های دیگر نیست. هیچ اقدامی نباید فقط مبتنی بر اساس اطلاعات ارائه شده در این راهنما باشد. هدف از ترجمه این کتابچه، ارائه راهنماهای عملی است و می تواند مکمل سایر فعالیت های آموزشی مانند کارگاه ها و سخنرانی ها باشد.

برای شروع بسیار مهم است که اطلاعات، آموزش کافی و همچنین نظارت مناسب، برای مراقبین سلامت بیماران کلیوی ارائه شود تا مراقبت های مرتبط با نقش آنها را به طور موثرتری انجام شود. EDTNA/ERCA تمام تلاش‌ها را برای اطمینان از ارائه بهترین اطلاعات و آموزش ها، از طریق این راهنما انجام داده است.

پرستاران ارزش و اهمیت ارتباط با بیماران خود را می دانند، اگر گفتگوها و تعاملات شفاف و منظم بین خود و بیمارانشان را بدقت زیر نظر داشته باشند. به عنوان یک پرستار در گذشته، شاید شما قادر به یادآوری شرایطی باشید که ارتباطات واقعاً خوب و کارآمد منجر به پیشرفت روند درمان بوده، اما بدون شک شما می توانید شرایطی را هم به یاد بیاورید که ارتباطات نتوانسته است شما را به نتیجه و هدف مطلوب که خواهان آن بودید، برساند. این مساله نشان می دهد که فرآیند ارتباطات ساده نیست، بلکه بسیار پیچیده و تحت تأثیر بسیاری از عوامل مختلف برای تعمیق بخشی از نیاز یادگیری است. آگاهی از آنکه ما چگونه ارتباط برقرار می کنیم بخشی از این ارتباطات گسترده است.

چرا برقراری ارتباط یک هنر محسوب می شود؟

همه افراد تحت تأثیر تاریخچه فردی، پیشینه خانوادگی، نوع خانواده، فرهنگ بیمار و نحوه برخورد آنها، به چالش‌ها پاسخ می‌دهند. وقتی صحبت از ارتباط به میان می‌آید، همه این عوامل نقش خواهند داشت، که از طریق آن ارتباطات شنیده و درک خواهد شد. گاهی اوقات ممکن است شما با یک بیمار اشتراکات زیادی داشته باشید و به راحتی با او همدردی کنید. گاهی اوقات زمانی که بیماران بر مدیریت بیماری خود تمرکز دارند مانند وقتی دیالیز می شوند، هر کدام از ما به نقش های متعدد خود باز می گردیم. آنها هم چنین ممکن است پدر، مادر، فرزند، پدربزرگ و مادربزرگ، شاغل یا بازنشسته باشند. آن چیزی که مهم است این است که نسبت به موقعیت و نقش آنها در زندگی حساس باشید و نحوه ارتباطات خود را با آنها در نظر بگیرید.

زمانی که برای فردی، بیماری مزمن کلیوی تشخیص داده می شود، همواره واکنش روانی وجود خواهد داشت، در عین حال که، این واکنش ها متفاوت خواهد بود. زیرا از نظر تفکر، احساس و درک هر کدام از آنان، از تشخیص و درمان متفاوت خواهد بود.

بسیار مهم است که در نظر داشته باشید که هدف از ارتباط، این است که دیدگاه بیماران درک شده و هم چنین اطمینان حاصل شود که پیام ما، به عنوان پرستار دریافت می شود. یکی دیگر از عناصر کلیدی در برقراری ارتباط موفق با بیماران، آشنایی پرستار با بیمار، گوش دادن به آنچه که برای آنها مهم است و بررسی توانایی آنها در درک مطالب واطلاعات جدید است. اختلالات شناختی در بیماران مزمن کلیوی نسبت به سایر بیماران بیشتر است. پرستاری که بیماران خود را به خوبی می شناسد قادر خواهد بود، نشانه هایی را از آنها دریافت کرده و به سرعت می تواند اطلاعات را منتقل و به سوالات بیمار پاسخ دهد.

چندین راه برای استفاده از این کتاب وجود دارد که می توان از آن استفاده کرد، مطالعه شخصی یا شاید همکاران پرستار ترجیح دهند با هم بنشینند، یک بخش را بخوانند و سپس در مورد بازتاب فعالیت ها بحث کنند.

ارتباطات چیست و چرا مهم است؟

ارتباط به دلایل زیر از اهمیت زیادی برخوردار است:

• شفافیت و درک موضوع

• کاهش اضطراب و استرس بیمار

• رضایت پرستار و بیمار

واژه ارتباط به انتقال اطلاعات واقعی از را ه های دیگری به جز شنیدن و بازخورد آن چه که گفته می شود، اطلاق می گردد. به عبارت دیگر، انتقال اطلاعات از فردی به فرد دیگر است. دانستن این موضوع که ارتباط میان پرستار و بیمار یک ارتباط برابر نیست، بسیار مهم است. پرستار فردی است حرفه ای، که درمان بیماران را مهیا می سازد. در حالی که بیمار دریافت کننده درمان است و باید یاد بگیرد که چگونه جوانب مختلف درمان خود را مدیریت کند. این موضوع، پویایی کاملاً متفاوتی ایجاد می کند و تأثیری که ممکن است بر ارتباطات داشته باشد نباید دست کم گرفته شود. بیمار با سالها زندگی و درمان دیالیز، چگونگی فائق آمدن با درمان خویش را تجربه کرده است، که این موضوع هرگز نباید نادیده گرفته شود.

شکست در ارتباط، شروع، میانه و پایانی دارد که هر سه برای ارتباط موثر حیاتی هستند. شروع هر ارتباط بسیار مهم است. اگر شروع ارتباط با مشکل مواجه شود، بر روی میانه ارتباط نیز موثر خواهد بود. ارتباطی که بصورت ناگهانی متوقف می شود، حتی اگر بدلیل فراخوان پرستار به جای دیگری باشد، این احساس را در بیمار ایجاد خواهد کرد که فراموش شده و یا صحبت های وی شنیده نشده است. این موضوع در بیماری که شروع کننده مکالمه بوده، کاملا صدق می کند و ارتباطات بعدی میان پرستار و بیمار را در معرض خطر قرار خواهد داد. زمانی که بعنوان پرستار مکالمه مهم و جدیدی را با بیمار آغاز می کنید، میزان زمانی که برای شناخت وی صرف می کنید چقدر است؟ آیا مطمئن هستید که او می داند شما که هستید؟

چرا ارتباط خوب ضروری است؟

اغلب افرادی که در حرفه پزشکی و پرستاری فعالیت می کنند، اهمیت ارتباط منظم، واضح و شفاف را می دانند. اگر ارتباط میان بیمار و پرستار شفاف، مختصر و با زبان قابل فهم برقرار شود، بیمار اضطراب و استرس کمتری را احساس خواهد کرد و احتمال کمتری برای سردرگمی و سوء تفاهمات وجود خواهد داشت و هم چنین به بیمار اجازه خواهد داد که بعنوان فردی که در درمان خود تعین کننده است، ارتباط موثری داشته باشد نه آنکه بعنوان فردی منفعل و ناکارآمد عمل نماید.

چرا مهارت های ارتباطی خوب، لازم است؟

• ارتباط صادقانه و باز را ترویج می کند.

• ترس و سردرگمی را کاهش می دهد.

• از سوء تفاهم جلوگیری می کند.

• امکان همکاری و تصمیم گیری آگاهانه و یادگیری چگونگی پیروی از روش های درمانی را برای بیماران فراهم می کند.

ارتباط کلامی:

وقتی به ارتباط کلامی فکر می کنیم، جدا کردن آن از سایر روشهای ارتباطی محل کار دشوار است . به عنوان مثال: ارتباط غیر کلامی، گوش دادن و تأمل.

قبل از ملاقات با بیمار، به موضوعات ذیل فکر کنید:

• چه چیزی:

آنچه که می خواهم در مورد بیمار، درک جنبه ای از بیماری یا درمان آن را بفهمم؟

• تفکر:

واضح ترین و مختصرترین راه چیست؟

• نیاز:

اطلاعات یا منابعی را باید ارائه دهم که منجر به درک بیمار خواهد شود؟

• آگاهی:

آیا احتمال دارد بیمار تحت استرس یا اضطراب قرار داشته باشد و یا مسائلی ایجاد شود که بیمار ممکن است نتواند اطلاعات را دریافت کنند.

• تکرار:

ممکن است مجبور شوم آنچه را که گفتم تکرار یا بازنویسی کنم.

• کنترل:

چگونه می خواهم بررسی کنم که آیا بیمار درک کرده است؟ آیا اطلاعات به وضوح داده شده است؟ هنگام برقراری ارتباط شفاهی با بیمار مراقب باشید.

• لحن بیان:

چیزی را می گویید و لحنی که استفاده می کنید، بر نحوه دریافت پیام شما توسط بیمار تأثیر می گذارد. اگر لحن شما بسیار تهاجمی است، ممکن است بیمار احساس ترس کند و یا احساس کند تمایلی به پرسیدن یا پاسخ دادن ندارد. اگر لحن شما خیلی ملایم است، پس ممکن است بیمار حرف های شما را جدی نگیرد.

• با اطمینان صحبت کردن:

اگر با اطمینان و با اعتماد به نفس صحبت می کنید، باعث می شود که درک دانش شما و آنچه که شما می گویید، در بیمار ایجاد شود.

• شفافیت:

آنچه که می خواهید بگویید باید واضح باشد. اگر ابهامی دارید و یا نامطمئن هستید باعث سردرگمی بیمار خواهد شد.

• دانش قبلی:

از آنچه که بیماران، قبلاً در مورد آن می دانند بپرسید. درباره موضوع مورد بحث سوال کنید که بیمار از قبل چه می داند.

• از خود بپرسید:

یا بیمار گیج به نظر می رسد و در کلمات من سردرگم شده است؟

• زیاد صحبت نکنید:

اگر به بیمار یکباره اطلاعات دهید، ممکن است نتوانند همه آن را دریافت کنند.

• تمرکز روی زبان بدن:

هنگام صحبت چهره به چهره، زبان بدن شما نقش مهم تری نسبت به بیمار دارد. شما تصور می کنید و می توانید بسیار بیشتر از کلمات، با زبان بدن خود ارتباط برقرار کنید.

• گوش دهید:

نه تنها به آنچه که بیمار به شما می گوید گوش دهید، بلکه همچنین به پیامی که بیمار می دهد، سوالاتی که می پرسند یا هر نظری که ممکن است بیان کنند، گوش دهید. به خاطر داشته باشید حتی اگر بیمار چیزی نگوید و سوالی نپرسد، این ارتباط ممکن است مهم باشد و بنابراین باید بررسی شود یک سوال احتمالی می تواند این باشد؛ یادت میاد چی بهت گفتم؟

بازخورد:

به زمانی فکر کنید که مجبور بودید با یک بیمار در مورد یک موضوع ساده صحبت کنید جنبه ای از درمان آنها بود، اما پس از آن به نظر نمی رسید درک کرد. تمام نکات بالا را مرور کنید و مشخص کنید که آیا وجود داشته است یا خیر؟ کدام جنبه ها را در مورد انتقال واقعی اطلاعات، می توانستید بهبود ببخشید؟

انواع ارتباطات:

در انواع ارتباطات باید به جملات کلیدی زیر بیندیشید:

• شناسایی چه چیزی می خواهید بگویید.

• فکر کنید چگونه می خواهید آن را بگویید.

• تمرین نکات کلیدی آنچه می خواهید بگویید.

• قاطع بودن، بطوری که با صدای واضح صحبت کنید، به نکات تمرین شده پایبند باشید، از زبان بدن آگاه باشید.

• گوش دادن و بررسی کردن اینکه آیا بیمار به گونه ای پاسخ می دهد که می داند چه می گویید.

• تاثیر ارتباط غیر کلامی پرستار که می تواند به اثربخشی آنچه گفته می شود کمک کند.

• زبان بدن و آگاهی از اینکه زبان بدن اهمیت دارد.

• حساسیت به نشانه های داده شده توسط بیمار

• آگاهی از نشانه هایی که به پرستار از نحوه دریافت ارتباط توسط بیمار هشدار می دهد.

• تفسیر: زبان بدن بیمار می تواند نشان دهنده نگرانی های ناگفته بیمار باشد.

• درگیر کردن بیمار برای نگرانی های ناگفته

1. ارتباط غیر کلامی

ارتباط غیر کلامی از طریق زبان بدن ما انجام می شود، وضعیت بدنی، تماس چشمی و حالات چهره، نمونه هایی از ارتباط غیر کلامی هستند. در حالی که بسیار واضح و به راحتی قابل مشاهده هستند، تفسیر معنای آنها دشوار است. ارتباطات غیر کلامی پیچیده و تحت تأثیر عوامل زیادی هستند. یک ابزار ارتباطی قدرتمند، که ظرفیت تقویت آنچه که گفته می شود را داراست. با این حال، به راحتی می توان تشخیص داد که می تواند آنچه گفته شده را تضعیف کند. تفسیر زبان بدن ممکن است دشوار باشد و همانطور که می توانید آن را به درستی تفسیر کنید، می توانید آن را نیز به اشتباه تفسیر کنید. اما این ترس نباید شما را به گونه ای مهار کند که آن را نادیده بگیرید. مهم این است که نشانه های دریافتی از بیمار را که ممکن است صحیح یا نادرست باشد را تصدیق کنید. ارتباط غیر کلامی، جزئی از ارتباطات است و در برخی موارد بسیار قوی تر از کلمات استفاده شده است. سوالی که باید پرسید این است وقتی با یک بیمار هستم چقدر احساس می کنم از زبان بدن خود آگاه هستم؟ ارتباط غیرکلامی از طریق موارد زیر انجام می شود:

• مکان: جایی که ارتباط صورت می گیرد، به عنوان مثال واحد دیالیز، اتاق انتظار، راهرو

بیمارستان یا درمانگاه

• مردم: افراد درگیر ارتباط

• فرهنگ: فرهنگ بیماران و کارکنان

امروزه بسیاری از واحدهای دیالیز از بیماران و پرستاران از کشورهای مختلف که هر کدام فرهنگ خاص خود را دارند، تشکیل شده اند. واکنش های قابل قبول در هر فرهنگی می تواند بسیار متفاوت باشد. پیام های ارتباطی از دریچه فرهنگ های متفاوتی نگریسته می شود. از این رو حساسیت نسبت به فرهنگ و هنجارهای آن ها در زندگی و محیط کار بسیار مهم است.

ارتباط غیرکلامی با تمام پیچیدگی ها می تواند تاثیر بسزایی بر شخص دریافت کننده ارتباط داشته باشد و در نتیجه می توانید آنچه را که می گویید کنترل کنید، پنهان کردن پیام های غیر کلامی که بیان می کنید بسیار مشکل است. دلیل این امر این است که ارتباط غیرکلامی بیشتر ماهیت عاطفی دارد، چیزی که باید در هر ارتباط خاطر بسپارید میان بیمار و شماست. ارزش ارتباط غیر کلامی این است که می تواند به شما کمک کند در مورد احساس بیمارتان بینش پیدا کرده و با آگاهی از علائمی که از طریق ارتباط غیرکلامی به بیمار داده می شود، می توانید بیمار را تشویق کنید تا در مورد نگرانی های خود صحبت کند. این موضوع منجر به درک بیشتر طرفین شده و نتیجه بهتری خواهد داشت.

انواع مختلف ارتباط غیر کلامی:

• حرکات بدن: تکان دادن سر یا استفاده از حرکات دست، برای تاکید بر آنچه گفته می شود.

• وضعیت قرار گرفتن: ضربدری نگهداشتن بازوها می تواند نشان دهنده بی میلی به درخواست یا

پاسخ به سوالات باشد. ایستادن بالای سرکسی که می توان براحتی او را دید و نشستن هم سطح با طرف

مقابل اجازه می دهد مکالمه شکل گرفته و نشان می دهد که برای صحبت کردن وقت دارید.

• **تماس چشمی:**حفظ تماس چشمی (بدون خیره شدن) اعتماد و تعامل را انتقال می دهد.

• زبان: نه تنها آنچه گفته می شود، بلکه لحن، زیر و بم آن، هم چنین سرعت سخنرانی دارای

اهمیت است.

• نزدیکی: احترام به فضای شخصی و چگونگی آن بسیار مهم است. این موضوع بستگی به نوع

ارتباط دارد. تماس فیزیکی می تواند مفید و اطمینان بخش بوده یا می تواند تابو باشد. پس در نظر

بگیرید ارزش تماس فیزیکی با بیمار را هنگام برقراری ارتباط با دقت بررسی کنید.

• **حالت صورت:**آگاهی از حالات چهره خود و بیماران هنگام صحبت کردن یا گوش دادن و صبوری،

واقعا مهم است.

• موقعیت انعکاسی: دو نفر که با یکدیگر هماهنگ هستند اغلب موقعیت های بدن یکدیگر را

منعکس می کنند، پس بهتر است به سمت یکدیگر بچرخید و حالت بازوی طرف مقابل را تقلید کنید.

• بازخورد: مکالمه ای را که در آن نتیجه مثبتی داشتید به یاد بیاورید و به آن فکر کنید.

آیا ارتباط غیر کلامی ، در موفقیت ارتباط شما کمک کننده بود؟

کلمات کلیدی در ارتباط:

نگرش: وقتی خشم را تجربه می کنیم طبیعی است که به یکی از دو روش زیر پاسخ دهیم:

• کنترل: کلید نظارت فرد بر روی پاسخ به واکنش ها است.

• خنثی: امکان استدلال بیشتر را فراهم می کند.

گوش دادن: می تواند به فرد عصبانی اجازه دهد تا دلیل خود را بیان کند. نکته کلیدی

درگوش دادن این است که طرف مقابل را درک کنید و مشخص کنید دقیقا بیمار از چه چیزی عصبانی است.

تصدیق:

می تواند مفید باشد. فکر کنید که دلیل عصبانیت آنها چیست؟ آیا این موضوع باعث می شود من هم احساس ناراحتی و عصبانیت کنم؟

راه حل:

ارتباط با فرد تا دستیابی به راه حلی مناسب انجام شود.

برداشت شخصی :

گاهی پرستاران می توانند با برداشت شخصی از رفتار یک بیمار عصبانی،

واکنش نشان دهند. به یاد داشته باشید که برخی از بیماران وجود دارند که مهم نیست چقدر حمایتشان می کنید و استدلال با رفتار خشمگین و پرخاشگرانه آنها ادامه خواهد داشت.

ارتباط مناسب اساس یک رابطه مناسب است:

ارتباط بین پرستار و بیمار می تواند بسته به نوع ارتباط برقرار شده، تاریخچه‌ متفاوت بیماران و زمینه های فرهنگی، بسیار متنوع باشد. این موضوع تا حدی مشخص می کند که چه سبک ارتباطی باید به کار گرفته شود.

در تعیین سبک های ارتباطی موارد زیر می تواند کمک کننده باشد:

1.قاطعانه:

برقراری ارتباط با استفاده از این سبک به معنای سفت و سخت آن نیست، بلکه مستلزم درک و اطمینان است. برقراری ارتباط قاطعانه شامل: اعتماد به نفس، مثبت بودن، نشان دادن درک از دیدگاه بیمار از طریق گوش دادن فعال

2.مذاکره:

رسیدن به یک نقطه توافق با بیمار که شامل احترام به خود و احترام به بیمار است. اگر از این سبک ارتباطی استفاده می کنید، به یاد داشته باشیدکه:

• جملات را کوتاه، واضح و مستقیم بیان کنید.

• تماس چشمی را حفظ کنید.

• لحن صدا را در یک سطح نگه دارید.

• از حرکات مناسب برای تأکید بر آنچه می گویید، استفاده کنید.

3.آموزنده بودن:

در مورد اینکه چه اطلاعاتی باید داده شود، آگاه باشید. زمان و مکانی که امکان برقراری ارتباط موثر را فراهم می کند، انتخاب کنید. تصمیم بگیرید چه مقدار اطلاعات باید داده شود؟ آیا روش چهره به چهره، بهترین راه برای دادن اطلاعات است؟ یا از طریق تلفن، ایمیل یا پیامک؟

4.مخالفت:

اگر قصد مخالفت دارید، باید با دقت فکر کرد نگرش یا رفتاری را که بر روی سلامتی بیمار تأثیر می گذارد را، به چالش بکشد. این کار فقط باید به روش صبورانه انجام شود که برای بیمار مفید باشد.

5.چه زمانی این سبک از ارتباط به عنوان مخالفت در نظر گرفته می شود؟

• وقتی آنچه گفته می شود با دیگر نشانه ها مغایرت دارد. مانند: لحن صدا، زبان بدن

• زمانی که بیمار نمی داند اطلاعات وی غلط است.

• نگرانی قابل توجهی در رفتار بیمار وجود دارد.

اگر تصمیم گرفته شود که از این سبک ارتباطی استفاده شود مراحل زیر باید انجام شود:

• در مورد چیزی که متوجه شده اید، برای بیمار مثال بزنید.

• مانند "اخیرا متوجه شدم که رفتار شما تغییر کرده است." و یا "موردی هست که بتوانم به شما کمک کنم؟"

• سوالات مستقیم بپرسید.

• از لحن صدایی استفاده کنید که اهمیت گفتن چیزی که لازم است را نشان دهد.

6.حمایت از بیماران به معنای پذیرش بیماران است، همانگونه که هستند. در این سبک ارتباطی برای قضاوت بیمار عجله ای نداشته باشید.

اقدامات زیر می تواند کمک کننده باشد:

• فعالانه گوش دهید و توجه بی دریغ خود را به بیمار معطوف کنید.

• در صورت لزوم، بیمار را تشویق کنید و آنچه را که او انجام می دهد تأیید کنید.

• در آنچه می گویید صادق باشید و در صورت لزوم کمک مناسب ارائه دهید.

هر روش ارتباطی، کلید برقراری ارتباط است. انتقال این احساس که شما برای مشکل بیمارتان زمان ، صبر، حوصله و مشارکت کافی صرف خواهید کرد، بسیار موثر است.

بیمارانی که پرخاشگر یا افسرده هستند:

بیماران ما به روش های مختلف به ما مراجعه می کنند دانستن این نکته که واکنش بیمار چگونه است، نشان می دهد که کدام سبک ارتباط مناسب تر است. برای توضیح این موضوع به دو مثال که از چه سبک ارتباطی استفاده کنیم، می پردازیم:

1.بیماری که با حالتی عصبانی یا پرخاشگرانه مراجعه می کند:

بیماران دیالیزی اغلب دلایلی برای عصبانیت دارند. درمان با دیالیز مکرر که بیماران، کنترل اندکی بر روی درمان خود دارند ، می تواند خشم زیادی را به دلایل گوناگون مانند: آماده نبودن دستگاه دیالیز در زمان مقرر، مشکلات رفت و آمد به مرکز دیالیز، تاثیر شدید بر خانواده، شغل و روابط خانوادگی بیماران ایجاد کند که متاسفانه اغلب پرستاران هستند که موجب می شوند این خشم ابراز شود.

بیمارانی که عصبانی هستند اغلب علائم زیر را نشان می دهند:

• بدن: زبان بدن آنها نسبت به شما منفی خواهد بود.

• صورت: صورت قرمز یا حالت عصبانی که اخم صورت را نشان می دهد.

• لب ها: اگر بیماران لب های خود را بر روی هم می فشارند، ممکن است به این دلیل باشد که آنها احساس عصبانیت می کنند.

• دست ها: اگر مشت های آنها سفت باشد، ممکن است به احساس عصبانیت اشاره شود.

• صدا: مکالمه معمولا با صدای بلند است و کلمات بریده بریده یا طنز درکلام وجود دارد.

• برخی از استراتژی‌هایی که یک پرستار می‌تواند در هنگام مکالمه از آن استفاده کند، چیست؟

• زمانی که با خشم مواجه می شویم، طبیعی است که به آن پاسخ دهیم و یکی از دو راه دفاعی پاسخ به واکنش و یا شیوه توهین آمیز را در پیش بگیریم. شما باید راهی را که آرامش و همدلی در آن وجود داشته باشد انتخاب کنید. هم چنین منطقی است که از شخص بخواهید اگر آنها فریاد می زنند و صحبت می کنند، یک شیوه ارتباطی آرام تر، مانند جملاتی شبیه به اینکه"من می خواهم به شما کمک کنم، می توانید با صدای آرام تر صحبت کنید." استفاده کنید.

• کلید واژه کنترل این است که واکنش های خود را به منظور نظارت بر واکنش هایی که پاسخ خنثی دارند و امکان رویکرد منطقی تری را فراهم می کنند، اتخاذ کنید. می توانید موقعیتی را که ممکن است نیاز داشته باشید را کنترل کنید تا تعامل را به بیمار منتقل کنید. مثلا: " بیا برویم جای دیگری و بنشینیم و بتوانیم بیشتر در این مورد صحبت کنیم".

2.بیماری که با حالت افسرده مراجعه می کند:

بسیاری از بیماران دوره های افسردگی را در طول دوره درمان، تجربه خواهند کرد. نوع بیماری مزمن آنها بر روی افسردگی و پیامدهای ناخوشایند سلامتی آنان، افزایش میزان مرگ و میر و هم چنین ارتباطات آنها، موثر واقع می شود. راه های زیادی برای کمک به بیماران مبتلا به افسردگی وجود دارد. با شناخت برخی از علائم کلیدی این بیماری، می توانید اینکار را انجام دهید.

بیماران افسرده اغلب علائم زیر را نشان می دهند:

• مکالمه: فقدان و یا عدم تمایل به شرکت در گفتگو

• زبان بدن یا وضعیت بدنی: آیا وقتی می نشینند سست می شوند، آیا تماس چشمی برقرار می کنند؟

• تمرکز: آیا تمرکز آنها برای انجام کارها کم است؟ و یا باید چندین بار تکرار شود؟

• یادآوری: هنگامی که اطلاعات داده می شود، آیا آنها می توانند گذشته را به خاطر بیاورند؟

• لباس: آیا لباسی که بیمار می پوشد تمیز و مرتب است؟ اگر نه، چیزی در مورد ارزش خود بیمار بپرسید.

• بهداشت فردی: اگر بهداشت شخصی فرد مشکل دارد، ممکن است نشانگر عزت نفس پایین، که می تواند نشان دهنده افسردگی، باشد.

• حضور در مرکز دیالیز: آیا بیمار جلسات دیالیز را از دست داده است؟ آیا آنها این کار را بدون تماس با واحد دیالیز انجام دادند؟ اگر این موضوع اتفاق افتاده باشد ممکن است نشانه دیگری از احساس ناخوشی و افسردگی بیمار باشد.

• پایبندی به درمان: بیماران افسرده اغلب مصرف داروها یا رعایت رژیم غذایی و محدودیت مایعات خود را فراموش می کنند یا به آن اهمیت نمی دهند.

کدام استراتژی را برای کمک به ارتباط با بیمار افسرده می توان به کار برد؟

• تصدیق: احساسات موجود و رفتار بیمار را تایید کنید.

• تعامل ملایم: روی کلیات تمرکز وگفتگوکنید. سوالی مانند؛ "اوضاع چطور است؟ یا اینکه متوجه شده اید که اخیراً خود واقعی تان نبوده اید؟"

• فضا دادن به بیمار: به بیمار فضا بدهید و در طول درمان نظارت کنید.

• کنترل بیمار: در طول یک جلسه دیالیز، بیمار را در فواصل زمانی مناسب کنترل کنید.

• مداخله: در صورتی که پاسخی از جانب بیمار دریافت نمی شود به این معنی نیست که مداخلات شما رد شده یا شنیده نشده است.

• بازخورد: در مورد بیماری که می دانید و یا فکر می کنید افسرده بوده، فکر کنید. آیا آنها هیچ یک از علائم فیزیکی را که ذکر شده، دارا هستند؟ چگونه آنها به اطلاعات مربوط به مراقبت از خود پاسخ می دهند؟ اگر خلق و خوی افسرده آنها ادامه دارد، چه اقدامی برای آنها انجام شده است؟

نتیجه گیری:

پس از خواندن این بخش از مقاله باید مشخص شود که هنر ارتباطات آنقدر که به نظر می رسد ساده نیست. جدا از تکنیک‌های مختلفی که ارتباط خوب و مؤثر را ممکن می‌سازد، نکات زیادی وجود دارد که در بخش های بعدی ارائه خواهیم کرد.

منبع:

1.edtnaerca