دیالیز و درمانهای جایگزین کلیه چه تاثیر بر محیط زیست دارند؟

سیستم های مراقبت های بهداشتی، به ویژه در کشورهای توسعه یافته، منابع وسیعی را مصرف می کنند و سهم قابل توجهی در انتشار گازهای گلخانه ای دارند. در واقع، اگر مراقبت‌های بهداشتی و سلامت جهانی را یک کشور فرض کنیم، پنجمین تولیدکننده گازهای گلخانه‌ای در دنیا محسوب می شود . در استرالیا، مراقبت های بهداشتی 7 درصد از کل انتشار گازهای گلخانه ای این کشور را تشکیل می دهد.

در مقایسه با سایر درمان‌های پزشکی، درمان های دیالیز اثرات زیست محیطی بالایی دارند. که به دلیل منابعی که مصرف، زباله‌هایی که تولید و کربنی است که منتشر می‌کنند.

آب:

همودیالیز به مقادیر زیادی آب با کیفیت بالا، نیاز دارد که توسط فرآیندی به نام اسمز معکوس (RO) تولید می شود. با توجه به ناکارآمدی این روش تصفیه آب، یک لیتر یا بیشتر در دقیقه برای فرآیند دیالیز مورد نیاز است (240 لیتر در یک جلسه دیالیز چهار ساعته). با اضافه کردن حجم آب مورد استفاده برای پرایمینگ، شستشو و استریل کردن دستگاه دیالیز، یک جلسه استاندارد 4 ساعته همودیالیز، معمولاً 500 لیتر آب نیاز دارد. به طور معمول، آب مازاد RO که در فاضلاب تخلیه می شود، به طور بالقوه قابل استفاده مجدد است. در مراکز دیالیز بزرگ، حجم معمولی آب مازاد RO که به فاضلاب تخلیه می شود، تقریباً 1 میلیون لیتر در سال برآورد شده است.

انرژی:

سیستم های همودیالیز نیز بسیار نیازمند انرژی هستند. در ممیزی دو واحد همودیالیز ملبورن استرالیا، مصرف برق در هر درمان دیالیز به ترتیب 12.0 کیلووات ساعت و 19.6 کیلووات ساعت در این دو مرکز بود. در مقایسه، در سال 2020، هر ​​خانوار استرالیایی بطور متوسط 14 کیلووات ساعت در روز استفاده می کرد. واحدهای RO بزرگترین مصرف کننده انرژی در واحدهای دیالیز و ماشین‌های همودیالیز در رتبه بعدی هستند.

همودیالیز در منزل نیز به همین شکل نیازمند انرژی است. در یک مطالعه که در استرالیا در سال2013 انجام شده است، میزان برق مورد نیاز سالانه یک سیستم همودیالیزخانگی که شامل یک دستگاه همودیالیز و یک سیستم RO که بین 4 تا 4.5 ساعت 3 بار در هفته کار می کند، ½ میزان برق مورد نیاز هفتگی یک خانواده متوسط 4 نفره است. در مواردی که مدت زمان دیالیز و دفعات دیالیز بیشتر می شود (همانطور که معمولاً در مورد همودیالیز در منزل اتفاق می افتد)، حتی انتظار می رود مصرف برق بیشتر شود.

دفع زباله:

سه نوع اصلی زباله در مراقبت های بهداشتی و درمانی وجود دارد: زباله های بالینی (عفونی)، زباله های عمومی و بازیافت. پسماندهای عفونی باید قبل از دفع با هزینه های زیست محیطی و مالی بسیار بالا، سوزانده یا به صورت شیمیایی استریل شوند. زباله‌های عمومی مستقیماً به محل دفن زباله می‌روند، اما سموم ناشی از این زباله‌ها مانند فتالات‌ها (که در بسیاری از لوازم پلاستیکی پزشکی یافت می‌شود) می‌توانند به خاک و آب‌های زیرزمینی نفوذ کرده و برای سال‌ها به مخاطرات زیست‌محیطی و بهداشتی تبدیل شوند. زباله های آلی در محل دفن زباله، گاز متان که یک گاز گلخانه ای 21 برابر قوی تر از دی اکسید کربن در گرمایش کره زمین است، منتشر می کند.

در هر درمان همودیالیز به طور متوسط 2.5 کیلوگرم زباله عفونی برای هر بیمار تولید می شود، در حالی که یک مطالعه 8 کیلوگرم در هر درمان را ثبت کرده است. این تفاوت مقدار زباله تولید شده، ظاهرا بستگی به نوع ماشین دیالیز و لوازم مصرفی آن دارد. به طور معمول، بسیاری از این زباله ها به عنوان زباله های عفونی در کیسه های زرد قرار می گیرند و فرصت بازیافت و صرفه جویی در هزینه ها را ندارند.

انتشار کربن:

تنها بررسی محدودی از تأثیرات کلی انتشار کربن در فرآیند همودیالیز انجام شده است. با این حال، تمام گزارش های موجود نشان می دهد که این مقدار زیاد است. در سال 2013، یک مطالعه در استرالیا تاثیرات کربن همودیالیز معمولی را 10.2 تن CO2-eq برای هر بیمار در سال تخمین زد که بیش از دو سوم کربن تولید شده سالانه یک فرد متوسط است.

شواهد یک مطالعه در بریتانیا، نشان داده است که تاثیر انتشار کربن در همودیالیز بیشتر تحت تأثیر تعداد درمان‌ها است تا مدت زمان درمان. از این رو در این مطالعه، همودیالیز در منزل، انتشار کربن بیشتری نسبت به همودیالیز در مرکز درمانی دارد.

دیالیز صفاقی:

دیالیز صفاقی انرژی و آب بسیار کمتری نسبت به همودیالیز مصرف می کند. همچنین در هر درمان ضایعات کمتری تولید می کند، اما از آنجا که یک درمان روزانه است، تولید زباله سالانه به ازای هر بیمار دیالیز صفاقی بیشتر است. بیشتر ضایعات دیالیز صفاقی مواد پلاستیکی است که از کیسه های محلول دیالیز، بسته بندی خارجی و لوله های رابط به وجود می آید.