خستگی ناشی از آلارم های بیمارستانی چیست؟
مقدمه:
بوق‌های مداوم پمپ‌های دارویی، مانیتورها، تخت‌ها، ونتیلاتورها، دستگاه‌های مانیتورینگ علائم حیاتی و پمپ‌های تغذیه، آلارم‌هایی بسیار آشنا برای پرستاران، به ویژه در بخش مراقبت‌های ویژه، هستند. تحقیقات نشان می‌دهد که 99-72% از آلارم‌ها کاذب بوده و منجر به خستگی آلارم می‌شوند.متأسفانه، به دلیل تعداد زیاد آلارم‌های کاذب، گاهی اوقات آلارم‌هایی که هدفشان هشدار به پزشکان در مورد مشکلات بیماران است، مورد توجه قرار نمی‌گیرند. فرض کاذب بودن آلارم، زندگی بیماران را به خطر می‌اندازد و می‌تواند منجر به اشتباهات پزشکی شود.
خستگی از آلارم (Alarm Fatigue) چیست؟
انجمن پرستاران بخش مراقبت‌های ویژه‌ی آمریکا خستگی آلارم را به عنوان اضافه بار یا اورلود حسی تعریف می‌کند که با قرار گرفتن پزشکان در معرض تعداد زیادی آلارم ایجاد می‌شود و منجر به حساسیت‌زدایی از صداهای آلارم و افزایش تعداد آلارم‌های نادیده گرفته شده، می‌شود.
از سال 2014 ، مدیریت آلارم به عنوان یک «هدف ملی ایمنی بیماران» تعیین شد. از آن زمان به بعد، این مسئله همچنان در لیست اهداف ملی ایمنی بیماران باقی مانده است زیرا حوادث دور از انتظار مربوط به مدیریت آلارم و خستگی آلارم همچنان ادامه دارد.
چند واقعیت ترسناک درباره‌ی آلارم‌های بیمارستانی
خستگی آلارم یکی از نگران‌کننده‌ترین موضوعات در حوزه‌ی پرستاری است که موضوع تحقیقات بسیاری نیز قرار گرفته است. در طول دهه‌ی گذشته، تحقیقات، آمارهای سرسام‌آور زیر را در رابطه با خستگی آلارم و آلارم کاذب به دست آورده است:
-
سازمان غذا و داروی آمریکا بیش از 560 مورد مرگ مرتبط به آلارم را در ایالات متحده طی سال‌های 2005 تا 2008 گزارش کرده است.
-
بین ژانویه‌ی 2009 و ژوئن 2012، بیمارستان‌های ایالات متحده 80 کشته و 13 جراحت شدید در ارتباط با آلارم‌ها را گزارش کرده‌اند.
-
یک مطالعه نشان داد که بیش از 85% از تمام آلارم‌ها در یک بخش ویژه، کاذب بوده‌اند.
-
یک بیمارستان گزارش کرد که به طور متوسط در یک هفته یک میلیون آلارم به صدا در می آید.
-
یک بیمارستان کودکان آمار 5300 آلارم در روز را اعلام کرد که 95٪ آنها کاذب بودند.
-
یک بیمارستان حداقل 350 آلارم روزانه به ازای هر بیمار را در بخش مراقبت‌های ویژه گزارش کرد.
دستوالعمل های ایمنی در بیمارستان:
-
ایمنی سیستم آلارم را اولویت اول بیمارستان قرار دهید.
-
مهم‌ترین آلارم‌ها را بر اساس موارد زیر شناسایی کنند:
دریافت بازخورد از کادر پزشکی و بخش‌های بالینی
آگاه سازی در مورد خطر ایجاد شده برای بیماران در صورت عدم استفاده از آلارم و یا در صورت نقص عملکرد آلارم
تدوین موثرترین پروتکل ها و دستورالعمل‌ها در موارد زیر:
-
چه موقع می‌توان آلارم‌ها را غیرفعال کرد یا تغییر داد.
-
نظارت و پاسخ به آلارم‌ها بر عهده چه کسی است.
-
بررسی آلارم‌ها برای اطمینان از داشتن تنظیمات دقیق، کارکرد مناسب و قابلیت ردیابی
-
اینکه چه کسی می‌تواند پارامترهای آلارم را تنظیم کند یا تغییر دهد.
-
چه کسی می‌تواند تنظیمات آلارم را به حالت «خاموش» در بیاورد.
- به کارکنان در مورد هدف سیستم‌های آلارم و نحوه‌ی صحیح کار با آنها آموزش داده شود.
عوامل موثر در خستگی از آلارم
این عوامل شامل موارد زیر گزارش شده اند:
-
آستانه‌ی پارامتری آلارم‌ها خیلی محدود تنظیم شده بود.
-
تنظیمات آلارم ها با نیازهای بیمار منطبق نبود.
-
دستوالعمل های نا مناسب در مورد اتصال الکترودهای نوار قلب منجر به آلارم‌های کاذب مکرر می‌شد.
-
ناتوانی کارکنان در شنیدن آلارم‌ها یا تشخیص اینکه صدای آلارم از کجا می‌آید.
-
آموزش ناکافی کارکنان در مورد مانیتورها و آلارم‌ها
-
پاسخ ناکافی کارکنان به آلارم‌ها
-
سوء عملکرد آلارم‌ها
توصیه‌ها و راه حل‌ها
در حالی که هیچ راه حل بین المللی برای خستگی آلارم وجود ندارد، بیمارستان‌ها برای مقابله با آن روش‌های مختص خود را دنبال می‌کنند. صاحبنظران تأکید می‌کند که باید یک استاندارد وضع شود که بتواند متناسب با بخش‌های بالینی خاص، گروه‌های بیماران یا بیماران خاص تغییر یابد. توصیه‌های زیر برای مقابله با خستگی آلارم پیشنهاد می شود:
-
فرایندی برای مدیریت آلارم داشته باشید.
-
تنظیمات پارامترهای پیش‌فرض را بررسی کنید و از تنظیمات مناسب برای بخش‌های بالینی مختلف اطمینان حاصل کنید.
-
مشخص کنید که کجا و چه زمان آلارم‌ها از لحاظ بالینی مهم نیستند و ممکن است نیازی به آنها نباشد.
-
رویه‌هایی ایجاد کنید که به کارکنان اجازه می‌دهد آلارم‌ها را بر اساس شرایط بیمار شخصی‌سازی کنند.
-
اطمینان حاصل کنید که نگهداری کلیه‌ی تجهیزات به درستی صورت می‌گیرد.
انجمن‌های پرستاری نیز توصیه‌هایی برای مقابله با خستگی آلارم ارائه داده‌اند. جالب‌ترین توصیه‌ها متعلق به انجمن پرستاران مراقبت‌های ویژه آمریکا است که توصیه‌های منتشر شده شامل موارد زیر است:
-
یک تیم مدیریت برای آلارم ها تشکیل دهید.
-
سیاست‌ها یا رویه‌هایی تدوین کنید که تنها بر بیماران دارای علائم بالینی نیازمند مانیتوینگ، نظارت انجام شود.
-
کارکنان بخش‌ها را به طور مداوم در مورد سیستم‌های مانیتورینگ و مدیریت آلارم آموزش دهید.
توصیه‌هایی برای پزشکان:
-
آماده‌سازی مناسب پوستی برای قرار دادن الکترودهای نوار قلب
-
استفاده از پروب‌های مناسب برای پالس اکسی متر و قرارگیری صحیح آن
-
بررسی تنظیمات آلارم در ابتدای هر شیفت
-
سفارشی‌سازی تنظیمات پارامتری آلارم برای بیماران خاص، مطابق با سیاست آن بخش یا بیمارستان سیستم‌های پرونده‌ی الکترونیک سلامت مانند اپیک (EPIC)، این امکان را به ارائه‌دهندگان می‌دهند که برای هر یک از بیماران، براساس سن و تشخیص آنها، یک محدودیت آلارم تعیین کنند. این نرم افزارها همچنین به پرستاران اجازه می‌دهد تا محدودیت آلارم را در هر شیفت مستند کرده و همچنین اگر آلارمی خارج از پارامترهای تعیین شده توسط پزشک باشد، آن را ثبت کنند. این سیستم همچنین به عنوان یادآور، یک آلارم رایانه‌ای به کارکنان می‌دهد تا در صورت تنظیم نادرست آلارم، تنظیمات را تغییر دهند.
کاهش نویز:
یک عامل موثر در خستگی آلارم، میزان نویز تولید شده توسط آلارم‌ها است. بوق زدن مداوم در کل بخش باعث می‌شود پرستاران آلارم‌های مربوط به خود را نشنوند یا برای جلوگیری از سر و صدا، تنظیمات را به شکل نامناسب تغییر دهند. سازمان بهداشت جهانی سطح نویز 35 دسی‌بل در روز و 30 دسی‌بل در شب را توصیه می‌کند.
پیشرفت در تکنولوژی، استفاده از آلارم‌های بصری و ارتعاشی برای کمک به کاهش صدای آلارم را افزایش داده است. بیمارستان‌ها می‌توانند برنامه‌هایی را روی مانیتور خود اجرا کنند تا هنگام ارائه‌ی مراقبت به بیمار، چرخش بدن بیمار و ساکشن، زنگ آلارم برای مدت کوتاهی متوقف شود. همه این موارد ممکن است آلارم‌ها را به صدا در بیاورند.
مرکز پزشکی بوستون آستانه مانیتورهای قلبی را از "هشدار" به "بحران"تغییر داد و در نتیجه سطح نویز از 92 دسی‌بل به 70 دسی بل کاهش یافت. با این کار، پرستاران زمان واکنش سریع‌تری نسبت به آلارم‌ها داشتند و مزاحمت کمتری برای بیماران ایجاد شد.
تغییر راهی به سوی موفقیت
بیمارستان‌های سراسر آمریکا توانسته‌اند با موفقیت با خستگی از آلارم مقابله کنند. مرکز پزشکی بیمارستان کودکان (Cincinnati Children’s Hospital Medical Center) به طور خاص بر کاهش تعداد آلارم‌ها در واحد پیوند مغز استخوان تمرکز کرد. یک تیم تخصصی شامل پرستاران، پزشکان، کمک‌پرستاران، مهندسان پزشکی و نمایندگان خانواده‌ها به طور روزانه برای ایجاد طرحی جهت کاهش تعداد آلارم‌های در این بخش جلساتی را برگزار کردند. پس از ایجاد تغییرات مختلف، این بخش توانست تعداد آلارم‌ها را از 180 به 40 بار در روز کاهش دهد و تعداد آلارم‌های کاذب از 95٪ به 50٪ کاهش یافت.
مرکز پزشکی بوستون با تغییر در تنظیمات پیش‌فرض ضربان قلب براساس شرایط هر بیمار، توانست تعداد آلارم‌ها را 60 درصد کاهش دهد.
نتیجه گیری:
خستگی آلارم یک نگرانی جدی در بیمارستان‌ها است. بیمارستان‌ها باید بر مسئله‌ی خستگی آلارم تمرکز کنند تا زمانی که تعداد آلارم‌های کاذب کاهش یابد و دیگر هیچ حادثه دور از انتظاری در مورد ایمنی بیمار اتفاق نیفتد. آیا در کشورمان نیز به این نگرانی جدی اندیشیده شده و اقدامی صورت گرفته است؟
