خطر مرگ و میر بالاتر در بیمارانی که بدون اثبات کاهش عملکرد کلیوی، ترخیص شده اند.

بیمارانی که بدون شواهد بالینی کاهش عملکرد کلیوی ترخیص شده بودند، 18 درصد خطر مرگ و میر بیشتری مشاهده شد.

علاوه بر این، این افراد در طی 10 سال 267 % افزایش خطر ابتلا به ESRD داشتند.

داده ها نشان می دهد بیمارانی که عملکرد کلیه ها در آنها کاهش یافته است و بدون بیماری مشخص، از نظر بالینی ترخیص می شوند، یک سال پس از بستری شدن در بیمارستان 18 درصد افزایش مرگ و میر داشتند.

محققان به سرپرستی اورلی افروس، از مرکز پزشکی شبا در دانشگاه تل‌آویو، یک مطالعه گروهی گذشته‌نگر را برای بررسی عوارض طولانی‌مدت بیماران بدون بیماری کلیوی انجام دادند. در این افراد، بیماری قبلاً تشخیص داده شده بود و در حال حاضر با کاهش عملکرد کلیوی مراجعه کرده و متعاقباً مرخص می‌شوند.

این مطالعه شامل 40،558 بزرگسال بستری در بخش داخلی بیمارستان بین سپتامبر 2007 تا ژوئیه 2022 بود که در طول مدت اقامت خود، هرگز در بیمارستان دیالیز نشده بودند. بیماران حداقل سه آزمایش کراتینین در طول بستری و یک eGFR بالای ml/min60 در هنگام ترخیص انجام دادند.

ارتباط بین اولین و آخرین مقادیر آزمایشگاهی به دست آمده در طول بستری بیماران، عاملی برای تعیین ریسک بیماری استفاده شد. پیامدهای اولیه مرگ و میر در سال بعد از بستری شدن و مرحله نهایی نارسایی کلیوی در 10 سال پس از بستری شدن در بیمارستان شاخص بود.

در این بیماران، 85٪ با eGFR طبیعی بستری شدند، در حالی که 15٪ کاهش eGFR در مقایسه با GFR پایه داشتند. افرادی که عملکرد کلیه آنها کاهش یافته بود و با عملکرد ظاهراً طبیعی کلیه مرخص شدند، ولی در سال بعد از بستری شدن در بیمارستان با 18% افزایش خطر مرگ و میر و 267% افزایش خطر ابتلا به ESRD در طی 10 سال مواجه شدند.

افروس و همکارانش نوشتند: «یافته‌های ما تنها بر اساس سطوح کراتینین به اثبات رسیده و افزودند که خطر نارسایی کلیوی حتی پس از درمان با مهارکننده‌های آنزیم تبدیل‌کننده آنژیوتانسین یا مسدودکننده‌های گیرنده آنژیوتانسین II ادامه دارد.

محققان نوشتند که ممکن است کاهش مشهود عملکرد کلیه ها در طول بستری در بیمارستان، کاهش می یابد، ولی به نظر می رسد که هنگام ترخیص بهبود می یابد، کاهش مداوم عملکرد باقیمانده کلیه ها می تواند عوارض طولانی مدت را به همراه داشته باشد.